پروتکل های اینترنت

پروتکل اینترنت، ترتیب و تحویل بسته ها در شبکه را کنترل میکند. در هر بسته، آدرس مبدأ (address source ) و آدرس مقصد (address destination )وجود دارد. این پروتکل باید به وسیله سیستم عامل پشتیبانی شود.

پروتکل های اینترنت، مجموعه ای از قوانین و توافقات است که برای ارسال و دریافت داده ها در شبکه های کامپیوتری استفاده می شود. این پروتکل ها، به طور معمول در لایه شبکه OSI (مدل مرجع بین المللی) قرار دارند و وظیفه اصلی آنها تعیین روش انتقال داده ها در شبکه است. در ادامه، به بررسی برخی از مهمترین پروتکل های اینترنت خواهیم پرداخت.
گره (Node)، میزبان (Host )و آدرس IP از اصطالحات شبکه هستند. گره (Node): دستگاهی که روی آن میتوان آدرس شبکه را بهصورت منحصربهفرد تنظیم کرد. مانند مسیریاب میزبان (Host): گرهای که در ارتباطات شبکه بهعنوان مبدأ یا مقصد تعیین میشود. مانند رایانه برای تعیین آدرس رایانهها از دو ویژگی آدرس IP و نام رایانه استفاده میشود
۱. پروتکل اینترنت (IP):
پروتکل اینترنت (IP)، پروتکل اصلی شبکه های اینترنت است. این پروتکل، به عنوان یک لایه نگهبان بین لایه های بالاتر (مانند TCP و UDP) و لایه های پایین تر (مانند Ethernet) عمل می کند و بسته های داده را با استفاده از آدرس IP به مقصد مورد نظر ارسال می کند.

میکند. برای مثال آدرس IP تارنمای یاهو 98.138.219.232 و اداره کل نظارت بر نشر و توزیع مواد آموزشی 37.228.138.195 است.

انواع IP

پروتکل اینترنت نسخه 4 (IPv4)  آدرس 4 IPv یک عدد 32 بیتی است که به بخش های 8 بیتی تقسیم میشود. به هر بخش یک Byte یا Octet میگویند. هر بایت به صورت یک عدد دهدهی بین صفر تا 255 نمایش داده میشود و با نقطه از یکدیگر جدا میشوند. مانند 192.168.100.138

پروتکل اینترنت نسخه 6 )6(IPv  امروزه یکی از مهمترین وظایف مدیران، آماده کردن شبکه سازمان برای استفاده از پروتکل اینترنت نسخه 6(6IPv )است. دلیل این امر رشد روزافزون اینترنت، نیاز به اتصال تلفن همراه به شبکه و کمبود فضای آدرسدهی 4IPv است. 6IPv نسبت به 4IPv مسیریابی مؤثرتر، پیادهسازی راحتتر و امنیت بیشتری دارد؛ اما بدون شک افزایش فضای آدرسدهی، مهمترین ویژگی آن به حساب میآید. بههمین منظور اکثر کشورهای دنیا در حال پیادهسازی 6IPv هستند به طوریکه تا چند سال دیگر پروتکل 6IPv بستر اصلی اینترنت خواهد بود.
۲. پروتکل کنترل انتقال (TCP):
پروتکل کنترل انتقال (TCP)، یک پروتکل انتقال قابل اعتماد است که برای ارسال داده ها در شبکه های اینترنت استفاده می شود. TCP، اطمینان حاصل می کند که بسته های داده به ترتیب صحیحی دریافت می شوند و در صورت بروز خطا، بازارسانی داده ها را انجام می دهد.

۳. پروتکل داده های یونیکست (UDP):
پروتکل داده های یونیکست (UDP)، یک پروتکل سریع و ساده برای انتقال داده ها در شبکه است. در مقابل TCP که یک پروتکل قابل اعتماد است، UDP بدون تضمین تحویل داده ها و بدون بازارسانی آنها عمل می کند. به همین دلیل، UDP برای برنامه هایی که نیاز به سرعت بالا و عملکرد بدون وقفه دارند (مانند برنامه های VoIP و بازی های آنلاین) استفاده می شود.

۴. پروتکل نشانی اینترنت (IP):
پروتکل نشانی اینترنت (IP)، یک سیستم نامگذاری است که برای شناسایی دستگاه ها و منابع در شبکه های اینترنت استفاده می شود. هر دستگاه در شبکه یک آدرس IP منحصر به فرد دارد که به آن اجازه می دهد تا با سایر دستگاه ها ارتباط برقرار کند.

۵. پروتکل مسیریابی (RIP):
پروتکل مسیریابی (RIP)، یک پروتکل مسیریابی داخلی است که در شبکه های کوچک و متوسط ​​مورد استفاده قرار می گیرد. RIP برای انتقال اطلاعات مسیریابی بین روترها استفاده می شود و تصمیم می گیرد که بسته های داده به کدام روتر باید ارسال شوند.

۶. پروتکل مسیریابی انتقال بزرگ (BGP):
پروتکل مسیریابی انتقال بزرگ (BGP)، یک پروتکل مسیریابی خارجی است که برای تعیین مسیرهای بهتر بین شبکه های مختلف استفاده می شود. BGP برای تبادل اطلاعات مسیریابی بین روترها در اینترنت استفاده می شود و به عنوان یک پروتکل مهم در ارتباطات بین شبکه های بزرگ شناخته می شود.

۷. پروتکل نام دامنه (DNS):
پروتکل نام دامنه (DNS)، یک سیستم نامگذاری است که برای تبدیل آدرس های IP به نام های قابل خواندن توسط انسان استفاده می شود. DNS، به عنوان یک کاتالوگ عمومی از نام ها و آدرس های IP عمل می کند و به کاربران این امکان را می دهد تا با استفاده از نام های دامنه مربوطه به سایت ها دسترسی پیدا کنند.

۸. پروتکل انتقال فایل (FTP):
پروتکل انتقال فایل (FTP)، یک پروتکل استاندارد برای انتقال فایل ها بین دستگاه ها در شبکه است. FTP به کاربران اجازه می دهد تا فایل ها را به صورت دو طرفه بین کامپیوترها منتقل کنند و از آنها دریافت کنند.

۹. پروتکل نشانی وب (HTTP):
پروتکل نشانی وب (HTTP)، یک پروتکل برای انتقال اطلاعات بین سرورها و مرورگرها استفاده می شود. HTTP برای انتقال صفحات وب، تصاویر، ویدئوها و سایر منابع وب استفاده می شود و به عنوان پروتکل اصلی در اینترنت شناخته می شود.

۱۰. پروتکل ارسال پست الکترونیکی (SMTP):
پروتکل ارسال پست الکترونیکی (SMTP)، یک پروتکل برای ارسال و دریافت ایمیل ها استفاده می شود. SMTP برای انتقال اطلاعات ایمیل بین سرورهای ارسال کننده و گیرنده استفاده می شود و به عنوان پروتکل اصلی در ارتباطات ایمیل شناخته می شود.

در نهایت، پروتکل های اینترنت نقش بسیار مهمی در ارتباطات شبکه های کامپیوتری دارند. این پروتکل ها، امکان برقراری ارتباط بین دستگاه ها را فراهم می کنند و به کاربران این امکان را می دهند تا به صورت آسان و مطمئن از خدمات شبکه استفاده کنند.